Mandaramen Eha – තාරුකා සිය කාර්‍යාල කාමරයට පැමිණෙන විටත් ලක්මාල් පැමිණ සිටියේ නැත. ඇයට පුදුම සිතෙන්නේ මෙවන් වගකීම් සහගත ව්‍යාපාර කාර්‍යයක් වෙනුවෙන් ඔහුගේ ඇති උදාසීන ගතිය කෙරෙහිය. හමුදා සේවය පිළිබඳව තම සොහොයුරියගේ සැමියා වූ වසන්ත එකළ පවසන බැරෑරුම් සංවාදයන්ට ඇයද සිය වැඩිමහල් සොහොයුරිය සමඟ එක්ව තිබේ. එවන් කටුක සහ වගකීම් සහගත රැකියාවක ලක්මාල් කෙසේ නිරත වූයේද යන පැනය තාරුකා තමන්ගෙන්ම අසා ගන්නා අවස්ථා තිබෙන්නීය. විටෙක ඇය ශාරික හා ලක්මාල් සංසන්දනය කර බලන්නට පවා පෙළඹෙයි. දෙදෙනාම ක්‍රියාශීලී බව අතින් ඇත්තේ සමාන තැනෙක බව ඇය සිතන්නීය. තීරණ ගැනීමේදී දක්වන ඇල්මැරුණු ස්වභාවය මෙන්ම ළඳ බොලඳ හැඟීම් වුවද තරාදියක දමා කිරා මැන බලන්නේනම්, එක සමාන වීමේ සම්භාවිතාව වැඩිය. හදිසියේම කාර්‍යාල කාමරයට ඇතුළු වූයේ සුදු මහත්තයාය. ඔහුගේ හදිසි පැමිණීමෙන් තිගැස්සී ගිය තාරුකා වහා පුටුවෙන් නැඟී සිටියාය.
“සොරි වෙන්ඩෝනෙ නංගී…අපේ මලයට ප්‍රයිවට් සෙකර්ටි කෙනෙක් ඉන්න බව මට අමතක වුණානේ..”
සුදු මහත්තයා කීයේ තාරුකාගේ හිසේ සිට පාදාන්තය දක්වා මනමාළ බැල්මක් හෙලමිනි.
“ලක්මාල් අයි..මේ…ඒ..මහත්තයා.. තාම ආවේ නෑ සර්..”
“ඔය සෑර්,බෑර් කෑලී ඕනැන්නෑ නංගීඊඊ…අපේ එකාට වගේ මටත් අයිය කියලම කියන්ඩ..මට ඉතිං හැමෝම කියන්නෙ සුදු මහත්තයා කියලනෙ.. ඔයාට ඕනේනම් මහත්තයා කෑල්ල හලලා සුදූ කියන්නත් පුළුවන්..”
සුදු මහත්තයා වේගයෙන් සිනාසුනද, තාරුකාගේ වත අඳුරු වනුද නිරීක්ෂණය කළාය.
“සීරියස් ගන්ඩෙපා අනේ..මං විහිළුවක් කරේ..ඉන්න ටික කාලේ ලේ පිරිසිදුව තියාගන්නත් එපායැ නැද්ද මං අහන්නෙ…”
කියාගෙනම ගොස් ඔහු ලක්මාල්ගේ පුටුවෙහි වාඩි වූයේය. තාරුකා තවමත් ඇත්තේ සිටගත්වනමය.
“වාඩිවෙන්න ළමයෝ…මොකෝ ඔච්චර ලැජ්ජාව..හරියට මං ඔයාගේ ගම ගෙදර බලන්ඩාවා වගේ..”
තාරුකා සෙමෙන් සිය පුටුවට බර වූවාය.
“මොකක්ද නංගිගෙ නම කීවේ..”
“තා..රු..කා…”
“හ්ම්ම්ම්…තාරුකාවක්ම තමා දිස්නෙට ඉන්නවා…”
“මහත්තයට කෝල් එකක් දීලා බැලුවනං හරි සර්..”
“වැඩක් නෑ නංගී..ඔහෙ ආපුදෙන්..ඔයයි,මායී මීට කලිං හම්බෙලා තියනවා ඔයාට මතක නැද්ද..”
“නෑ…නේ..”
“ගිරාතලාන වැව් බැම්මෙදි අර..දවසක් ශාරිකත් එක්ක හිටියෙ ඔයානේ..”
මෙතෙක් නොසැළකිල්ලෙන් සුදු මහත්තයාට උත්තර දෙමින් හුන් තාරුකා, එය ඇසෙත්ම වුවමනාවෙන් ඔහුගේ මුහුණ දෙස බැලුවාය.
“එතකොට මේ ශාරිකයියගෙ..”
“බොස්..එයාලා කියන්නෙ එහෙමනෙ..එයාලා කීවේ ශාරිකයි..මාධවියි..”
“අනේ..මං ඒක දැනගෙන හිටියෙ නෑ සර්..”
“ඒකට මොනා වෙනවද අනේඒ..අපිට බැරියැ ඉතිං නිවාඩු පාඩුවෙ දැන කියාගන්ඩ..”
සුදු මහත්තයා කීයේ යටැසින් තාරුකා දෙස බලාගෙනය. ඒ බැල්ම මඟහරිනු වස් ඇය මේසය මත තිබූ ෆයිල් අතරට දෑස් එබුවාය.
“ඔයාටත් මහත්තයා එක්ක එකම තැන වැඩ කරන්ඩෝනෙනම් මට කියන්ඩ නංගි…මං ඔයාව මගේ තැනට ගන්නං..”
“මහත්තයා කීවේ..”
“ශාරිකට ළමයෝ….එයානෙ ඔයා බැඳලා ඉන්නේ නේද..”
“අපි තාම බැඳලා නෑ සර්…”
“බැඳලා නෑ….අර දරුවා කාගෙද…”
“මොන දරුවද සර්…”
තාරුකා කුහුලෙන් එසේ අසද්දීම, සින්නා කාමරයට කඩා වැදුණේ හති දමාගෙනය.
“මුදළාලී මාතියාගෙ කාරෙක තමා ආවා ලොකු මාතියා…”
කියූ සැනෙන්ම ආපසු හැරුණු සින්නා පහළට දිව ගියේය. සුදු මහත්තයාද එසැණින් නැඟිට ළහි ළහියේ කාමරයෙන් ඉවතට ඇදී යන දෙස තාරුකා අන්දමන්දව බලා උන්නාය. සිරිවර්ධන මුදළාලී තරමක් නොසන්සුන් බවකින්, සිරිවර්ධන ෆැන්සි හවුස් ඉදිරිපිට කාරය තුළට වී සිටියේ කිසිවෙකු අපේක්ෂාවෙන් මෙනි. ඒ අතරම යමෙකු සිය කාරයේ වීදුරුවට තට්ටු කරනු ඇසුණෙන් එදෙස හැරී බැලීය. පන් බෑගයක් දෙකට නවාගෙන කිහිල්ලේ ගසාගත් ලොකු බණ්ඩාරමැණිකේ කාරයේ වීදුරුවට තට්ටු කරමින් සිටියාය. “මොන කරදරයක්ද” යන හැඟීමෙන් යුතුව සිරිවර්ධන මුදළාලී වීදුරුව පහත් කළේ නොසැළකිල්ලෙනි. ලොකු බණ්ඩාරමැණිකේ සිරිවර්ධන මුදළාලිගේ මුහුණ හොඳින් බැලුවාය. මොහොතකින් ඈ ගල් ගැසී ගියාය. මුළු ඇඟම අප්‍රාණිකව ගිය ලොකු බංඩාරමැණිකේ වෙඩි උණ්ඩයක් ශරීරගත වූවාක් මෙන් බිම ඇද වැටුණාය.
සරලා කැලේගම වලව්වේ සිට බුදුරුවකන්ද හන්දිය දෙසට ගුරු පාරේ ඇවිද එමින් සිටියාය. තාරුකා දැන් රැකියාවෙහි නිරත වන්නේ ගල්ගමුවේ බව, සරලා දැනගත්තේ කාලිංගගේ මාර්ගයෙනි. මාස දෙකකට ආසන්න කාලයක් කැලේගම වලව්වේම කොටු වී සිට ඇයට දැන් තරමක් වෙහෙසය. එබැවින් සරලා කැලේගම නැන්දාගෙන් තාරුකා මුණගැසී ඒමට අවසර ඉල්ලා සිටියේ ඊට කිසිසේත්ම එකඟ වෙතැයි බලාපොරොත්තුවෙන් නම් නොවේ. ඇයව පුදුමයට පත් කරමින් සිය නැන්දණිය කීයේ “එහෙනං පරෙස්සමට ගිහිං එන්න පුතේ” කියා පමණි. තමා යන මාර්ගයේ පසෙක දැක පුරුදු කාරයක් නවතා තිබෙනු දැක සරලා සිය ගමනේ වේගය මඳක් බාල කළාය. එය ලක්මාල්ගේ මිතුරා වූ අදීෂගේ බව හඳුනාගන්නට සරලාට එතරම් අපහසු වූයේ නැත. ඉස්කෝලෙ නැන්දාගේ අවවාද එකින්,එක ඇගේ සිහියට නැඟ එන්නට වූවාය. ඇගේ විශ්වාසය බිඳෙන කිසිවකට ඉඩ නොදෙන්නෙමියි තරයේ සිතට ගත් සරලා, කාරය පසුකොට ගියේ නිකමටවත් එදෙස නොබලාය.
“නංගී…”
ඒ ඇමතුම සරලාට හුරුය. පිටුපස හැරී නොබැලුවද ඈ සිය ගමනේ වේගය මඳක් අඩු කළාය. කිසිවෙකු තමා පසුපසින් ඇවිද එන හඬ ඇයට හොඳින් ඇසුණාය.
“මෙහෙම මඟ රැකඟෙන ඉදලා වදයක් වෙනවට මුකුත් හිතන්නෙපා නංගී…”
කියාගෙන සරලා ඉදිරියෙන් සිටගත්තේ ලක්මාල් ය.
“මං හිතුවෙ අයියේ..”
“ඔයගේ වාත යාළුව කියලා නේද..”
කියමින් අදීෂද ඔවුන් අතරට එක් වූයේය.
“ඔයා මේ කොහෙහරි යන ගමන්ද..”
“නැතුව උඔ හිතුවද එයා මේ ගම හරහා දුවන්ඩ පුරුදු වෙනවා කියලා…”
“අදීෂයා මං උඔට කීවා….”
“ගොනා සහ තණකොල සේ හිටපං කියලා..මේ ඩිංගට ඒක අමතක වුණානේ බොක්ක..හරි..හරී.. සොරීඊ…”
අදීෂ අතින් කට වසාගත්තේ එසේ කියමිනි.
“අයියේ…මේක මං දන්න කියන ගමක් නෙමේ..අනික මෙහෙම පාරේ..”
“මං ඕක කීවා උඔට කලිංම…ගිහිල්ලා දෙන්නත් එක්ක කාරෙකට නැග්ගනං…”
අදීෂ අතරමඟදී කතාව නතර කරගත්තේ, ලක්මාල් තමන් දෙස රවාගෙන සිටිනු දැකීමෙනි.
“අනේ මචං..පිංසිද්ධ වෙයි උඔට..පොඩ්ඩක් කට පියාගෙන හිටපංකෝ….”
සිය දෑතම ඔසවා, හිසද පහත් කොට අභිනයෙන් සමාව අයැද සිටි අදීෂ සිය කාරය වෙතට සෙමෙන් ඇවිද යද්දී, ධූලී වලාවක් නංවමින් පැමිණි කාලිංගගේ නවීන යතුරුපැදිය, ඔවුන් අසළ වේගයෙන් තිරිංග තද කර නැවැත්වීය. එය දුටු සරලාගේ සර්වාංගයම ගැහෙන්නට වූවාය. අදීෂ කාරය වෙතට ගිය දුර නැවත හැරී ආයේ කුකුසෙනි.
“කාලිංගයියා….”
“උඔ මේ ජැන්ඩි පහට ඇඳගෙන කොහෙද නඩලමේ යන්නේ..”
“ආ..මේ කාලිදාසයි…” ලක්මාල් යමක් කියන්නට සැරසුණේය.
“මං මේ මහත්තයට පයින්ඩයක් ඇන්න ආවේ…”
“කවුද බං මේ…මොකක්ද වෙන්ඩෝනෙ කියලා අහපං..”
අදීෂ ලක්මාල් වෙතට ආයේ තරමක් ආවේගයෙන් කාලිංග පෙන්වා අසමිනි.
“වෙන්ඩෝනෙ තමුන්ගෙ යාළුවත් ඇන්න ඉක්මනින් ඉස්පිරිතාලෙට යන එක..මොකද ,මෙයැයිගෙ පප්පා පපුවෙ අමාරුවක් හැදිලා බරපතල වෙලා ඉස්පිරිතාලෙ ගිහිං දැම්මය කියලා මට ටැලිෆෝං කෝල් එකක් ආවා…”
ලක්මාල් වහා අදීෂවද ඇදගෙන ගොස් කාරයට නැඟ ගත්තේය.
“උඔත් නැඟහං අපිට ඉතිං තාම තියෙන්නෙ රෝද දෙක තමා…පස්සෙ ඉතිං හතරක් කොරගන්ඩ බැරියැ…”
කාලිංග සරලාට පවසද්දීම ලක්මාල් රැගත් අදීෂගේ කාරය එතැනින් පිටව ගියේය.
“මං මේ ගල්ගමු යන්ඩ කියලා ආවේ කාලිංගයියේ..”
“ඒ මොන ලබ්බකටද..”
“තාරුකක්කා බලන්ඩ..”
“ඒකී අද වැඩටාවේ නෑ…”
“ඇයි…”
“උඔ මේකට නඟිනවද නැත්තං මං උස්සලා තියන්ඩද..”
ඇය කාලිංගගේ හැටි හොඳින් දනී. නන්නාඳුනන ගමක, මහමඟ ඔහු සමඟ පැටලෙන්නට නොයා යුතුයැයි ඇය සිතුවාය.
“අයියා එහෙනම් ආ ගමන යන්ඩ..මට මේ ටික පයින් යතෑකී..”
කාලිංග යතුරුපැදියෙන් බසින්නට සැරසුණේ කෝපයෙනි.
“හරි..හරී බහින්නෙහෙම නෑ…යං..වදකාර මෝඩ මස්සිනා…”
සරලා කාලිංගගේ පිටට අත්ලෙන් පහර දෙමින් යතුරුපැදියට ගොඩ වූවාය. සිය සුපුරුදු “හැක්..හැක්..”සිනහව සමඟින් සරලාද කැටුව කාලිංගගේ යතුරුපැදිය කැලේගම වලව්ව දෙසට ඉගිළ ගියේය.
සිරිවර්ධන මුදළාලී පෞද්ගලික රෝහලක ගිලන් යහනක් මත සතපවා සිටියි. ඔහු යහපත් සෞඛ්‍ය මට්ටමක සිටිනා බවක් පෙනෙන්නට නැත. වෛද්‍යවරයෙකු ඔහුව පරීක්ෂා කරමින් සිටිනු දක්නට ලැබේ. සුදු මහත්තයා ඔහුගේ ඇඳ අසළ නොසන්සුන් බවකින් එහා, මෙහා ඇවිදිමින් සිටියි. ලක්මාල් සහ අදීෂ එක්වරම වාට්ටුවට ඇතුල් වූවෝය.
“කොහෙද මනුස්සයෝ ෆෝන් එකත් ඕෆ් කරගෙන..”
සුදු මහත්තයා ලක්මාල්ගේ ඇඟට කඩා පනින්නට සැරසුනද, හෙදියක දෙතොල් මත ඇඟිල්ලක් තබා ඔහුට නිහඩ වන ලෙස කීයේ “ෂ්ෂ්ෂ්….” යනුවෙන් ශබ්දයක්ද නංවමිනි. සිරිවර්ධන මුදළාලී සෙමෙන් ඇස් හැර තම වටපිටාව බලන්නට වූයේ ඒ මොහොතෙහිමය. ලක්මාල්ගේ සහ සුදු මහත්තයාගේ ජායාවන් ඔහුගේ නෙත ගැටෙන්නට ඇත. සිරිවර්ධන මුදළාලි මුවින් අපැහැදිලි හඬක් නැංවූයේය.
“අම්ම්…මා…ම්ම්ම්.. අම්ම්….මා..ආ…”
වෛද්‍යවරයා පහළට නැවී ඔහුට ඇහුම්කන් දීමට උත්සාහ කළද, ඉන් පසුව සිරිවර්ධන මුදළාලී තොල් සෙලවූවා මිස ඔහුගේ මුවින් හඬක් නැඟුණේ නැත.
“නර්ස්..මේ ඉන්ජෙක්ෂන් එක දෙන්න..පේෂන්ට පොඩ්ඩක් විවේකය ඕනෑ…කරුණාකාරලා අනිත් අය පොඩ්ඩක් එළියෙන් ඉන්නවද..”
ඉහපත් වාර්ථාවේ යමක් සටහන් කොට හෙදියට දුන් වෛද්‍යවරයා සුදු මහත්තයා දෙසට හැරිණි.
“ඔයාද ලෙඩාගේ බාරකාරයා…”
“ඔව් ඩොක්ටර්…”
“පොඩ්ඩක් යමු මාත් එක්ක..” සුදු මහත්තයා වෛද්‍යවරයා පසුපස වැටුණේය.
“ඔය දෙන්නත් පොඩ්ඩක් එළියෙන් ඉන්නවද?..උවමනාවක් වුණොත් මං කතා කරන්නම්..”
හෙදිය කීයේ ලක්මාල්ට සහ අදීෂටය. වාට්ටුවෙන් එළියට ආ ඔවුන් දෙදෙනාට වෛද්‍යවරයා සමඟ කතාකරමින් කොරිඩෝවේ ඉදිරියට ඇදෙන සුදු මහත්තයා දක්නට ලැබිණි.
“තාත්තට මොකද වුණේ කියලා දැක්කද ඔයා…”
වෛද්‍යවරයා එසේ ඇසූයේ සිය කාර්‍යාල කාමරයේ පුටුවක් දක්වා සුදු මහත්තයාට වාඩි වන ලෙස සන් කරමිනි.
“මං පහළට එනකොට පප්පා පපුව අතගගා කෙඳිරි ගානවා විතරයි මං දැක්කේ ඩොක්ටර්..”
“එයාට ලොකු ෂොක් එකක් ඇවිල්ලා තියනවා…ඒ කියන්නෙ නිකං මොකක් හරි දේකට එකපාරටම බයවෙලා වගේ…මොනාහරි එහෙම සිද්ධියක් වුණා මතකද ඒ වෙලාවේ..”
“කවුදෝ වයසක ගෑණු කෙනෙක් කට්ටියක් උස්සාගෙන යනවනම් දැක්කා…මං හිතන්නෙ ඇක්සිඩන්ට් එකක්..ඒ පැත්ත පෙන්න,පෙන්නා මොනාද කියන්න හැදුවා….ඒත් මට මොනවත් පැහැදිලිව ඇහුණේ නෑ…පප්පව මං එහෙමම හොස්පිට්ල් ගෙනාවා ඩොක්ටර්..”
“මිසිස් සිරිවර්ධන ගෙදරද..මං..මේ..ඇහුවෙ ඔයාගේ අම්මා ගැන..”
සුදු මහත්තයාගේ මුහුණ එකවරම මළානික වී යනු වෛද්‍යවරයා නිරීක්ෂණයට කළේය.
“පර්සනල් දේවල් ඇහුවට මොකුත් හිතන්නෙපා…මට තාත්තගෙ ඇටෑක් එකේ ස්වභාවය තේරුම් ගන්න ඕනේ නිසයි අහන්නෙ මිස්ටර්..”
“අපේ අම්මා ජීවතුන් අතර නෑ ඩොක්ටර්…”
වෛද්‍යවරයා හුනස්නෙන් නැඟිට සුදු මහත්තයා අසළට පැමිණ, ඔහුගේ උරහිසට තට්ටුවක් දමමින් කතා කළේය.
“වැඩිය හිතන්නෙපා…තාත්තට ඉක්මනින් සනීප වෙයි. අපි ඉන්නවනෙ..ඔයා නියම වෙලාවට එයාව හොස්පිටල් ඇඩ්මිට් කරලා තියනවා…එයාට පොඩි ට්‍රීට්මන්ට් ටිකක් කරන්න ඕනේ..ඒ නිසා දවස් කීපයක් මෙහේ නතර කරන්න වෙයි…”
සුදු මහත්තයා හිස වනමින් නැඟී සිටියේය. වෛද්‍යවරයාගේ කාමරයෙන් එළියට පැමිණෙත්ම, ඒ අසළ ගැවසෙමින් සිටි ලක්මාල් දුටු සුදු මහත්තයා,
“මල්ලීඊඊ..”
කියා කෑගසාගෙන ගොස් ලක්මාල්ව වැළඳගත්තේය. කිසිවක් අදහාගන්නට නොහැකි වූ ලක්මාල් භීතියෙන් යුතුව සිය සොහොයුරා වැළඳගෙනම සිටියේය.
