Pini Muthu Palasa පිනි මුතු පලස – 06
ආදරයක් සිතට එබුණ කල ආදරය කරන කෙනා නිතර දෙවේලේ දැක ගැනීමට, කතා බහ කිරීමට හෝ සුළු මොහොතකට ළංව සිටීමට සිත තුළ ආශාවක් ඇති වීම ස්වභාවිකය.එනමුත් මගේ ආදරය මටම පමණක් සීමා වූ ඒක පාර්ෂවික ආදරයකි. මම රජිව්ට ආදරය කරමි. මා සිතේ ඔහු කෙරෙහි වූයේ මේ ආකාරයේ යැයි කිව නොහැකි, පැහැදිය නොහැකි වූ හැඟුම් සමුදායකි. ඔහු සමඟ කුළුබඟව කතා බහ කිරීමට මමද ආශා වෙමි. තරුෂි ද ඔහුට ආදරය කරන බව දැන දැනත් මමද ඔහු පිළිබඳව සිතීම කෙරෙහි වරදකාරී හැඟීමක් මා සිතේ නොඉපදුණා නොවේ. මා සිතේ හැඟුමන් අන් අයට පෙනේවි යැයි කියා හෝ දැනේවි යැයි කියා බියක්ද මා තුළ විය. සිත යනු පුදුමාකාර වස්තුවකි. එය අඟුළු ලා කොටුකර තබා ගත හැකි වූවක් නොවේ. හිමි වුවත් නැතත් එය යම් දිනක කිසිවෙකු හා ලෙංගතු වූ බැඳීමකින් බැඳෙන්නේමය. තරුෂි මේ වන විටත් රජිව් හා මිතු දමක් ගොඩ නඟාගෙන තිබුණේ ඇයද සිටියේ ඔහුගේ නිවසාසන්නයේ නිසාත් ඔවුන් පාසල නිමවී යන්නේ එකම බසයේ නිසා මෙන්ම රුවින්දි ඇගේ මිතුරියත් වීම නිසාය.
“රජිව් අයියා යන්නෙ එන්නෙත් අපි එක්කමනේ…එයා එක්ක එනකොට මාර සතුටක් දැනෙන්නේ…ඒත් ඉතින් මංදි අපිට කතා බහ කරන්න අමාරුයි…මිසුත් ඉන්නවානේ…”
ඈ ශෝකයත් සතුටත් එකට කැළතුණු හඬකින් කීවාය.
“ඉතින් එහෙම හරි යන්න එන්න ලැබෙන එකම මදෑ…” මම කීවෙමි.
“ඔව්…නිකන් ඉන්නවට අහලා ගියත් මදිද කියල කියනවනෙ…”
ඒ කතාවට අපි දෙදෙනම එකතුව සිනහසුණෙමු. පාසලේදී රජිව් සමඟ කතා බහ කිරීමට වුවමනා වූ විටක තරුෂි ඔහු වෙත ගියේ මාවත් අතින් ඇදගෙනය. ඒ හැමවරම මම ඔවුන් කතා බහ කරන තුරු ඔහේ බලා සිටියෙමි. කමල් රජිව්ගේ හොඳම මිතුරා විය. ඔහු සුහද ලෙස මා සමඟ කතා බහ කළද රජිව් නෙත් කොණින් හෝ මා දෙස බැලීමට උනන්දුවක් නොපෙන්වීම මා සිතේ සියුම් ශෝකී හැඟීමක් ඇති කළේය.
“තියන ආඩම්බරකම…”
එවන් විටක මා සිතුවේ නොරුස්සුම් මුසු වූ කනගාටුවකිනි. ඔහුගේ බැල්මක් හෝ මවෙත එල්ල වනු ඇතැයි මා සිතුවද එය සුන් වූ බලාපොරොත්තුවක් පමණක් විය. මේ අතර තක්ෂිලා තරුෂි සමඟ සිටියේ පැහැදිලි වූ ඊර්ෂ්‍යාවකිනි. රජිව් සමඟ දැනටමත් ඈ මිතුරුව සිටීම එයට හේතුව විය. ඈ සමහරවිටෙක ඇයට ඇනුම්පද එල්ල කළද තරුෂි නම් ඒවා තඹයකට හෝ මායිම් නොකළාය. තක්ෂිලාද ඔහුට කැමැත්තකින් සිටින බව අපි සැවොම දැන සිටියෙමු.
“ඔන්න තරූ…ඔයාට නම් ලේසි වෙන්නේ නැහැ…ලොකූ තරගකාරියක් ඔයාට ඉන්නේ…”
දුලානි විහිළුවට කීවේ තක්ෂිලා පෙන්වමිනි. ඒ මොහොතේ ඇගේ දෑස් එල්ල වී ඇත්තේ කොයිබටදැයි සොයා මගේ දෑස් ලුහුබැන්දේය.රජිව් සමඟ කමල් පිටත කතා බහක නිරතව ඇති සැටි මා දෑසට හසු විය.තක්ෂිලා ගේ දෑස් එල්ල වී තිබුණේ ඔහු වෙතය. දැහැනකට සමවැදුණාක් මෙන් ඈ ඔහු දෙස බලා සිටිනු දැක මටත් නොදැනීම සුසුමක් මා මුවින් ගිළිහිණි. විවේක කාලය අවසන් වන්නට තිබුණේ සුළු වෙලාවකි. පාසල පුරා ඉබාගාතේ ඇවිද මාත් තරුෂිත් සමන්මලීත් පන්තියට විත් අසුන් ගන්නා විටම තක්ෂිලාද කොහේදෝ සිට පන්තියට කඩා වැදුණේ දොරකඩ අසළ සිටි විදුරවත් තල්ලු කරගෙනය. සමබරතාවය බිඳී ගිය ඔහු ඇද වැටෙන්නට යන විට අසළ උන් ගිම්හාන ඔහුව අල්ලා නොගන්නට විදුර බිම වැටී මුහුණ බිම වදින්නට ඉඩ තිබිණි.
“කොහෙද ඕයි…දුවන්නේ…කඩි කුළප්පුවද…? තව ටිකෙන් වැටිලා හොක්කත් තැළෙනවා…”
විදුර කෑ ගැසුවේ කෝපයෙනි. ඔහු සිටියාට වඩා කෝපයකින් තක්ෂිලා පසුවන බව ඇගේ මුහුණින් අපට පෙනී ගියේය. කුමක් හෝ දෙයක් සිදුව ඇති බව අපට ඉවකින් මෙන් දැනිණි.
“මොකෝ තක්ෂිලා…?”
මාලිකා ඇසුවේ ඈ පුටුවත් හඬ නංවමින් ඇද හිඳගන්නා විටය.
“අරූ මට බැන්නා..”
තක්ෂිලා ගේ මුහුණ කෝපයෙන් රතුව ඇති සැටි අපට පෙනිණි.
“කවුද බැන්නේ…?” මාලිකා යළිත් ඇසුවාය.
“ඌ හිතන් ඉන්නේ කවුරු කියලාද දන්නැහැ…”
මාලිකා ඇසූ දෙයට පිළිතුරක් නොදුන් තක්ෂිලා එක දිගට දොස් නගන්නට වූවාය. ඈ මෙසේ දොස් පවරන්නේ කාටදැයි අප සිටියේ කුහුල් සිත් වලිනි.
“කියන මඟුලක් කියනවකෝ තක්ෂිලා තේරෙන සිංහලෙන්…තමුසෙට මොකාද බැන්නේ…?”
ගිම්හාන ඇසුවේ කෝපයෙනි.
“වෙන මොකාද ඉතින් අර කැරපොතු ලංසියා…රජිව්…”
විදුර ෂූ හඬක් නැඟූ අතර පන්තියම මීයට පිම්බාක් මෙන් නිහඬ වූහ. ඈ එළෙස රජිව් ඇමතීම කෙරෙහි නොසතුටක් මෙන්ම නොමනාපයකුත් මා සිතේ ඇති විය. තරුෂි මා දෙස බැලුවේ තක්ෂිලා කෙරෙහි උපන් කෝපය මුසු බැල්මකිනි.
“නරියට දැන් නම් මිදි ඇඹුල් වෙච්ච සීන් එකක් තියෙන්නේ…”
ගිම්හාන කීවේ උහාසය මුසුවය.
“ඒකත් මරු මචං…කලින් ලස්සන හැන්ඩි පොර…දැන් නිකම්ම…නිකම්…කැරපොතු ලංසියා වෙලා…තමුසෙට රජිව් නිකම්ම බැන්නා වෙන්න බැහැනේ…තමුසේ උගේ… කරේ එල්ලෙන්න ගිහින්…නෝන්ඩි වෙලා…දැන් මෙතන්ට ඇවිත් කොල්ලන්නට බනින්න එපා ඕයි…ඕවා මහා ලැජ්ජ නැති වැඩ…”
සුනෙත් කියන විට විදුර යළිත් ෂූ හඬක් නැංවීය.
“අනේ…යනවා…කට වහන්…වැඩේමයි කරේ එල්ලෙන්න…”
තක්ෂිලා ලෑජ්ජාවෙන් හෝ කෝපයෙන් කෑ ගසන විට දුලානි පන්තියට දිව ආවේ සීනුව නද වන විටමය.
“අයියෝ…තක්ෂිලා…ඔයා කරන වැඩ නම්…ලැජ්ජාවේ බැහැ…”
ඈ අසුන ඇද හිඳ ගත්තේ එසේ තක්ෂිලාට බැන වදිමිනි. දේවින්ද සර් පන්තියට පැමිණි බැවින් දුලානි සිදු වූ දේ අප හා පැවසුවේ පාසල නිම වී එන අතරේය. තක්ෂිලා ඇයවත් අතින් ඇදගෙන දෙවන මහලට ගොස් තිබුණේ රජිව් එහි සිටුනු දැකය. යන්නේ කොහිද කින්ද මන්ද නොකියාම ඇයවත් ඇදගෙන යන විට දුලානි පැමිණ තිබුණේ අකැමැත්තෙනි. රජිව් පුස්තකාලය තුළට වැදෙන විට තක්ෂිලා සමඟ දුලානිත් එහි ඇතුළු වී තිබේ.
“එයා ආවේ රජිව් අයියාට පැණි හළන්න කියලා මං දන්නවා නම්…මං පැත්තටවත් එන්නේ නැහැ…” දුලානි කීවාය.
“රජිව් අයියා පොතක් තෝරන ගමන් ඉද්දි තක්ෂිලා එයා ගාවට ගියා…මං පැත්තකට වෙලා මොකාටද මෙයා එන්නේ කියලා බලන් හිටියා…රජිව් අයියාගේ ඇඟේ එල්ලී එල්ලී මොකක්ද පොත…ලස්සනද…කියලා අහන කොට එයා රවලා බලලා පැත්තකට වුණා…ආහ්…මෙන්න අරන් කියවලා බලන්නකෝ…රජිව් අයියා එහෙම කියලා පැත්තකට යන්න හදනකොට තක්ෂිලා එයාගේ අතිනුත් ඇදලා අනේ…ඔයාට කේන්ති ගියාද…? සොරි…සොරි…මෙන්න පොත කියලා දෙනකොට තමා රජිව් අයියා අතත් ගසලා…දාලා එයාට බැන්නේ…මේ නංගී…පාඩුවේ පැත්තකට වෙලා ඉන්නවද…මෙතන තව ළමයි ඉන්නවා කියලා…එතන හිටපු ළමයි සේරම හැරිලා බලලා නක්කලේට වගේ හිනා වුණා අනේ…මට ලැජ්ජාවේ බෑ…තක්ෂිලා කඩාගෙන බිඳගෙන දුවගෙන ආවේ මාවත් දාලා…රජිව් අයියා මාව තියන් ඇහුවා…එයාට මෙන්ටල් අවුට්ද කියලා…මං සොරි කියලා එන්න ආවා…”
“අනේ මන්දා…මෙයා කරන වැඩ… ලැජ්ජාවේ බැහැ…ඒ වුණාට ඉන්නේ නම් හෙන ලොකු සීන් එකේ…ඔහොම පැනලා දෙන්න යනවද අනේ…ෂිට්…”
මාලිකා කීවේ කෝපයෙනි. මාත් ඇයත් අනෙක් අයගෙන් සමුගෙන වෙනදා යන ගුරු පාරේ නොයා රේල් පාර දිගේ විත් නිවස දෙසට පා තැබුවෙමු.
“තක්ෂිලා රජිව් අයියාට කැමති එක වෙන කතාවක්…ඒ වුණාට එයා එහෙම හැසිරුණ එක නම් හරි නැහැ නේද මංදි…”
රේල් පීල්ල දිගේ මම සෙමෙන් සෙමෙන් ඇවිද යන අතරේ මාලිකා සිල්පර කොටන් පනිමින් මා විමසුවාය.
“ඒකනේ අප්පා…”
මා සිතේ තක්ෂිලා කෙරෙහි අනුකම්පාමුසු හැඟීමක් ඉපදිණි. ඈ තුළ රජිව් කෙරෙහි ආදරයක් තිබුණාද කියා මට ස්ථීරවම කිව නොහැකිය. නමුත් ඈ එය ප්‍රකාශ කිරීමට ගිය ආකාරය නම් වැරදිය. ඔහු කෝපයට පත්වන්නට ඇත්තේ ඈ වුවමනාටව වඩා ඔහුට ළංවන්නට ඇති නිසා වන්නට ඇත. අපි එකම පන්තියේ වුවද තක්ෂිලාට කිසිවෙකු එතරම් කැමති නොවූයේ ඈ කිසිවෙකු සමඟ සුහද නොවූ ආත්මාර්ථකාමී අයෙකු වූ නිසාය. ගුරුවරුන්ට කේළම් කියමින් හොඳ නම ගන්නට උත්සාහ දරන පුරුද්දක්ද ඈ තුළ විණි. මෑතක පටන් ඈ මාවද නොරුස්සනා මුසු බවක් පෙන්නුම් කළාය.
පසු දින තක්ෂිලා පාසල් පැමිණ නොසිටි අතර තරුෂි කීවේ පාසල් ඇරී යන අතරතුරදීවත් රජිව් එම සිදුවීම සිහි නොකළ බවය. තක්ෂිලා නොපැමිණියේ ලැජ්ජාව නිසා වන්නට ඇතැයි මම අනුමාන කළෙමි.
“එයාට මම ලව් පෙන්නනම්කෝ…”
පසු විටක ඈ එසේ පැවසූ බවක් අප හා පැවසුවේ රොෂානිය. අපි කිසිවෙකු ඒ පිළිබඳව තැකීමක් නොකළෙමු.
වරින් වර හැමූ සුළඟට නළලතට වැටෙන අකීකරු කෙස් රොද සකසන්නට අසීරු උත්සාහයක් යෙදී, මසිතටම විඩාබර බවක් දැනිණි. සුළඟට ඒ සමඟ දඟ කරන්නට ඉඩ හැර මම දෑත් බැඳ ගත්තේ බැරිම තැනය. ගෙළ හරවා මා පසුපස බලන විට රජිව් සහ කමල් අප පන්ති කාමරය අසළින්ම ගමන් කළේ කෙටි බිත්තියට බරදී සිටි මාත් තරුෂිත් දෙසද බලමිනි. අවාසනාවකට මෙන් අප දෙදෙනාම සිටියේ ඔවුනට පිටුපාය. ගැහෙන සිතින් මම තරුෂිට වැළමිටෙන් අනින විට ඇයද වහා හැරී බලමින් ඔවුන් දෙදෙනාට සිනහවක් පුද කළාය. එවන් දිරියක් නම් මා තුළ නොවීම ගැන මට මා කෙරෙහිම ඇති වූයේ කණගාටුවකි.මා ඇයට ඔවුන් ගැන ඇඟවූ බවක් ඔවුන්ට දැනෙන්නට ඇතිවාට සැක නැත.
“මේ දෙන්නා මොකෝ මේ හොර ගල් අහුළන්නේ…?”
තරුෂි පහත් හඬකින් කීවාය.
“ටික දවසක ඉඳන් දෙන්නා මේ පැත්ත බල බල කතාව…මොකෝ දන්නේ නැහැ… රජිව් අයියට තේරිලාවත්ද මංදි…?”
තැති ගත් හඬකින් තරුෂි අසන විට මගේ දෑස් යළිත් වරක් ඔවුන්ගේ පන්ති කාමරය වෙත ගියේය. ඔවුන් දෙදෙන අපට පිටුපා පන්තියේ හිඳ කතාබහකය.
“අනේ මන්දා තරූ…”
මම කීවේ ඒ පිළිබඳව කිසිදු අදහසක් මා සිත තුළ නොවූ නිසාය. සමහරවිට රජිව් ඈ පිළිබඳව උනන්දුවකින් පසුවනවා ඇතැයි කියා මම සිතුවෙමි. එම සිතුවිල්ල පවා මා සිත සියුම් වේදනාවකින් හිරිවට්ටවා දැමුවද, ඉක්මනින් එවැන්නක් ඔහුගෙන් ඉදිරිපත් වූවා නම් කියා මා සිතුවේ ඉන් දෙගිඩියාවෙන් පසුවන මා සිත හදා ගැනීමට හැකිවන බව සිතමිනි. ගිම්හාන විදුරත් සමඟ විත් අපට පේර ගෙඩි දෙකක් දී යළි ඉවත ගිය අතර මම පේර ගෙඩිය සෙමෙන් සැපුවෙමි.
“ඔයාට හිතෙනවද රජිව් අයියා මට කැමති ඇති කියලා මංදි…?”
සුළු මොහොතකට පසු තරුෂි ඇසූ බලාපොරොත්තු නොවූ පැනයෙන් මා තිගැස්සී ගිය අතර අත වූ අඩක් සැපූ පේර ගෙඩියද ගිළිහී බිමට වැටී රෝල් වෙමින් කාණුවට පෙරළී ගියේය. එක්වරම මා සිතට දැනුණේ මහා වූ හිස් හැඟීමකි. කුමක් කිව යුතුදැයි නොදැන මම හිස ඔසවා බලන විට කමලුත් රජිව්ත් දෙදෙනාම කෙටි බිත්තියට බර දී හිඳ මෙදෙස බලා සිටිනු මම දුටිමි. ඔහුගේ නෙත් සරය එල්ලවී ඇත්තේ තරුෂි වෙත වන්නට ඇත. මා මුවින් ගිළිහී යෑමට ගිය සුසුම ආයාසයෙන් වළකා ගත් මා වහා අනෙක් පසට හැරී බිත්තියට බරදී සිට ගතිමි.
“එයා දැනුත් බලන් ඉන්නේ ඔයා දිහා තරූ…මටත් හිතෙනවා එයා බලන විදියට නම් ඔයාට කැමතියි වගේ කියලා…”
මා එසේ පැව්සුවේ අවංකවම මට හැඟුණු දෙයයි. ඊර්ෂ්‍යාවක් මා සිතේ නොවූවද සිත පෑරවූ යම් ශෝකී හැඟීමක් මා සිතට දැනුණ බව නම් සත්‍යයකි. එක් අතකින් මා ඔහු පිළිබඳව සිතන්නේ මන්ද…? වචනයකින් හෝ නෙතඟින් බැල්මක් වත් ඔහු මාවෙත හෙළා නොමැත. එසේ තිබියදීත් මම සිතින් ඔහු පිළිබඳව සිතමින් සිටියෙමි. වරදකාරී මෙන්ම ලැජ්ජා මුසු හැඟීමක්ද මා තුළ ඇති විය. තරුෂි මා සිතේ හැඟීම් දැන සිටියා නම් කුමක් වනු ඇතිද කියා මට සිතා ගන්නට පවා නොහැකිය. එක අතකින් ඈ කුමක් සිතන්නද..? ඈ රජිව් සමඟ සබඳකමක් ඇති කරගෙන සිටියා නොවේ. එය වරදක් වන්නේ ඔවුනතර යම් බැඳීමක් තිබුණා නම් පමණි. තවම එවැන්නක් සිදුව නැත. ඉතින් මා ඔහු පිළිබඳව සිතුවා කියා සිදුවන අයහපත කුමක්ද..? එසේ සිතන විට මා සිතේ පෙර වූ වරදකාරී හැඟීම පහව ගියේය.
“හරිම ආදරේ හිතෙන බැල්මක් එයාට තියෙන්නේ මංදි…”
තරුෂි කියන විට මම සිතුවිළි දැහැනෙන් මිදී ඈ දෙස බැලුවේ මඳහසක් නංවාගෙනය. ඈ නොකීවද මමද එය දැන සිටියෙමි. ලෝභකමක් බඳු හැඟීමක් මා සිතට එබෙන විට මම වහා එම හැඟුම සිතින් පළවා හැරියෙමි.
“කොල්ලෙක් කෙල්ලෙක් ගෙන් යාළුවෙන්න අහන එක සාමාන්‍යයි…ඒත් කෙල්ලෙක් කොල්ලෙක් ගෙන් ඇහුවොත්…ඒක පැනලා දෙන්න යනවා වගේ වෙනවානෙ…අනික රජිව් හිතයි මාත් තක්ෂිලා වගේ කියලා…ඒ නිසා මට එයාම අහනකල් ඉන්න වෙනවා…නේද මංදි…?”
ශෝකී සුසුමක් සුළඟේ පා කරමින් තරුෂි අසන විට මා සිතේ ඈ කෙරෙහි අනුකම්පා මුසු හැඟීමක් ඇති විය.
“ඒක ඇත්ත…ඔයා ඉස්සර වෙන්න එපා.. එයා අහනකල් ඉන්න…”
මම ඇයට උපදෙස් දුනිමි.
“හ්ම්ම්…”
ඈ හූ මිටි තැබුවාය. ආදරය උමතුවකැයි කියා මට සිතිණි. ලැබෙන දෙයට වඩා ආදරය දැනෙන්නේ නොලැබෙන දෙයටය.
